در پساپرده افکارم

نمی دونم دیگران بلد نیستن مثل تو انقدر از زندگی شون زیبا بنویسن یا اینکه واقعا زندگی شون به زیبایی شما نیست.

لذت می برم وقتی می بینم توی روز و روزگاری که ته عشق دو نفر یک سال اوله تو بعد سه سال همچنان از عشق می نویسی و حتی از بیشتر شدن و عمیق تر شدنش.

خدا رو شکر

بمونید برای هم

نیلوفر؛

تا سه سال پیش آنرا گلی می پنداشتم که عاشق زندگی در دل دریاست. عاشقانه تر که بنگری، گویی دو دست داشته و هزاران دست دیگر مقروض، تا یک دریا را نه؛ یک دنیا را در آغوشش مأمن باشد.

به تاریخ ابدی، ماندگار و تکرارنشدنی سی ام تیرماه نودوشش،  حضرت عشق در عمق مرداب دلم، نیلوفری بنشاند و دریایی اش کرد. و حالا او به نیابت، بزرگ بودن، محکم بودن، آرام بودن، تبدیل به انگیزه شدن و امید به آینده را در من پرورانده و مراقبت می کند. بنابراین وقتی علت دگرگونی و تعالی من است، تنها یک گل نیست که این همه از عهده و توانایی گل خارج است.

او که میگویم، گویی فاصله انداخته ام، پس روی کلماتم را به تو تغییر داده،می نویسم:

آرامشم؛

به حدی قدر تو را میدانم که می شود زین پس معنی «قدر» و «داشتن» را تغییر داد.

خدایم را شاکرم که مرا به خود، با تو وصل تر کرد و تو را سپاس که چون دریا، بزرگ، چون گل، صبور و زیبا و چون کوه تکیه گاه بودی تا به کرمش و به برکت وجودت توانستیم هرچه عاشق تر و دلداده تر و فهیم تر به امروز برسیم.

این دل تنها پس از سه سال، از دوران عقد، گله از کم داشتنت دارد و سقفی را می خواهد که تمامت را با همه وجود درک کرده و طعم شیرین یکی شدن را بچشد.

به امید خانه مان،

همین حوالی،

همین شهر،

همین نزدیکی...

همسرت؛ 

محمدحسین