مگر غیر از این است که برای هر آنکه دوستش داری، میخندی. و برای آنکه عاشقش شده ای گریه می کنی؟
اعتراف عجیبی ست اما، بی تردید سنگ محک عشق اشک است... و تو ناگهان شبی، به بهانه ی کوچکی هم که شده، برای کسی گریه خواهی کرد، که از او حالی به مثل ع ش ق، در رگ هایت جاری شده باشد...
برای آمدنت، کسی پشتِ در این دل، سر بریده است قربانی خویش را...
بیا و بمان!
بیا طوری بمان، که جاودانه شویم!
تو راهِ برای هم جاودانه شدن را بلدی؟
صندلی را میکشم جلوتر. میخوام روی چهره اش تمرکز کنم. روی تک تک حالت هایی که در واکنش به حرف های من روی صورتش مینشیند. انقباض و انبساط ماهیچه های صورتش! برایم مهم است خوب حرف هایم را بشنود و خوب بازخورد هایش را ببینم! حرف هایم خیلی مهم است! واکنش های او مهمتر
اصلن آدم ها را باید بیشتر از نشانه های غیرکلامیشان شناخت، تا حرف های آموخته شده ی کلیشه ای ...
