اینکه هنوز اینجا مینویسم، شاید بخاطر یک احساس دلنشین قدیمی ست که حس خوشی را در من زنده نگه می‌دارد. با تمام رنج های ریز و درشتی که بر سرمان فرود می آید، گاهی بریدن و پرت شدن در خلسه‌ای از خاطرات گذشته و استپ در لحظات لذت بخشش برای دقایقی، کار همان آرامبخش های دارویی را میکند! زندگی با همه ی بی رحمی اش که سیلی میزند بر صورتِ بزک کرده‌مان، گاهی با یک خاطره، و گاهی با یک خیال‌پردازیِ شیرین از آینده، میتواند هنوز هم قابل تحمل باشد...
و البته کاش کسی آرام و یواشکی در گوشمان می‌گفت، که دنیا قرار است در ادامه، کدام روی زندگی را به ما نشان دهد؟!..
