"و أمّا بِنِعْمَةِ رَبِّکَ فحَدِّثْ"
از تجربیات مهم من در این یک ماه و اندی یکی این است که، هر موقع از محبوب دلت به مقام انقطاع رسیدی، رشته ها را در ذهنت بریدی و برای خودت یادآور شدی که همسرت همه کس و همه ی دارایی تو نیست، و هیچ چیز در این دنیا جای عشق خدا را در قلبت نمیگیرد. هر وقت این باور را در خاطرت مرور کردی که اولین و آخرین پناه تو آغوش خداست و سرانجامت پیوند ناگسستنی تو با معبودی ست که دغدغه ی از دست دادنش را نداری، آنگاه درست از آن لحظه به بعد، به طور شگفت آوری احساس خوشبختی میکنی در کنار کسی که به فضل خداوند در تقدیرت قرار گرفته تا چند صباح مسیر دنیایی را در کنارت، آرامشت باشد...
بقول عزیزی؛ موتور مُوَلد تولید عشق در زندگی زوجی، نه تلاش ما، بلکه تنها از جانب خداست :) موتوری که محصولش میشود همان تلاش و مهارت ما. و چه زیبا گفته اند این را که عشق، به هم خیره شدن نیست، بلکه باهم به یک سو نگاه کردن است...
.
پ.ن:
"پیوندتان مبارک! ولی نه اینقدر..." را اینجا ببینید
