در پساپرده افکارم

مگر غیر از این است که برای هر آنکه دوستش داری، میخندی. و برای آنکه عاشقش شده ای گریه می کنی؟

اعتراف عجیبی ست اما، بی تردید سنگ محک عشق اشک است... و تو ناگهان شبی، به بهانه ی کوچکی هم که شده، برای کسی گریه خواهی کرد، که از او حالی به مثل ع ش ق، در رگ هایت جاری شده باشد...