در پساپرده افکارم

پرسید:

- تفاوت محرم امسال، با محرم سال های قبل چی بوده برات؟

- فکر کردن به بچه م.

- بچه ت؟! یعنی چی؟

- ینی امسال اولین سالی بود که روز همایش شیرخوارگان حسینی، با شنیدن اون فراز دعاییِ مشهور، گریه م گرفت و به فرزندی که ممکنه سالها بعد، از بطنِ من به عرصه هستی پا بذاره فکر کردم! اولین سالی که از تهِ قلبم، با یه بغضی از جنس شوق، همراهِ زنی که با صلابت این فراز ها رو میخوند گفتم:

«یا صاحب الزمان!  فرزندم را،  نذر یاریِ قیام تو می کنم. او را برای ظهور نزدیکت، برگزین و حفظ کن....»

این تمنا، اولین لحظه ی مادر شدنِ من بود ...

.

^{برچسب: نیست نشانِ زندگی، تا نرسد نشانِ تو}