در پساپرده افکارم

بیست و دو سال تجربه زندگی، مرا به یقینیات حسی مشهودی رسانده که با فهم تمام و کمال دل، به آن معتقدم. یکی از ویژه ترین هایش دریافت احساس امنیت از جانب مردی است که تو را دوست دارد...

به نظرم امنیت بخش بودن، ویژگی مرد هاست. مربوط به صفت های اختصاصی مردانه. و هر زنی با نداشتن مردی در کنارش، که به بودن و محافظت او اطمینان دارد، احساس امنیت نخواهد داشت. حتی اگر اطرافش را دنیای بزرگی از آدم ها گرفته باشند.

شب هایی که پدرم را در خانه نداریم، حسی در خانه گم است. در ها همه بسته اند و قفل. چهارقل ها و آیة الکرسی ها همه خوانده شده و فوت شده. خیال ها همه از امنیت شهر و کوچه به اعتبار شب های امن گذشته، راحت. اما باز احساس امنیت در خانه گم است. یک چیزی درون دل آدم خالی ست. 

تجربه شخصیِ زنانه ام ثابت کرده، وقتی مردی که میدانی مراقب و مدافع تو است، کنارت نباشد، حس میکنی برای مواجه شدن با خطرات غیرمنتظره ی احتمالی، ضعیف و بی پناهی...  

^{برچسب: بمیرم رقیه (س) ...}