همه شب در این امیدم ...
جمعه, ۷ خرداد ۱۳۹۵، ۰۸:۵۸ ب.ظ
من اشتباه میکنم؟ اشتباه میکنم که فکر میکنم قدرت انتزاع آدم ها، آنقدر قوی هست که بتوانند خود را در آینده، در اتفاقات و بحران ها و در روزهای سخت تصور کنند، بعد ببینند زندگی در آن سختی چگونه است.
ببینند تلاششان در هر روزگار دشواری چگونه خواهد بود.
ببینند بر هر غم و اندوهی چگونه صبر باید کرد... پس از آن چگونه به زندگی ادامه باید داد!
وقتی حتی قبل از انتخاب و ازدواج، در خودم توانایی فراقی که بیَرزد را به قدرت می یابم، برای خیلی ها عجیب است و میخندند... هم جنس های متاهل میخواهند ثابت کنند تا ازدواج نکرده ای نمیتوانی درک کنی که فراق بعد از عشق یعنی چه! میخواهند ثابت کنند مثل خودشان توانایی اش را نخواهم نداشت... اما پس قدرت انتزاع چه میشود؟ حساب و کتاب آدمها با خودشان؟ که در افکارشان خود را برای آینده آماده میکنند؟ واقعا نمیشود مجرد بود و به این آمادگی برای پذیرش یک حیات جاودانه، به یک رویای عمیق فکر کرد؟ نمیشود در خود توان قبول یک اتفاق به ظاهر ناخوشایند و به باطن خوشگوار را ایجاد کرد؟
نمیدانم. شاید هم از دور سراب میبینم ...
شاید به وقت عمل تقدیر آنچه نمیدانم بر سرم خواهد آورد...
+ حساب آنها که شهادت خواستن را در منظومه ی عاشقی، برای عشقشان، برای همسفر آرزو هایشان، برای دوست داشتنی ترین آدم زندگی دنیایی شان، برای پاره ی وجودشان نمی توانند بفهمند، جدا !
.
.
پ.ن:
مدتهاست در آرزوهایی عجیب سیر میکنم!
توصیفش بماند برای بعد ...
* فعلا نماهنگ ارغوان را ببینید. فوق العاده است به نظرم
فهمیدی ماجرای ستایش تکرار شده؟
این بار برای دختری به اسم...حنانه