در پساپرده افکارم

گفتم عشق و زندگی مثل همین گل های گلدان های کوچکت که با همه ی خستگی ات، میایی و پایشان با وسواس آب میریزی و نوازششان میکنی و برایشان وقت میگذاری، همین اندازه مراقبت و دقت میخواهد. تو لبخند زدی و سر تکان دادی...

با این وجود مطمئنم تو هم مثل من، هر روز دنبال بهانه ای برای عاشق تر شدن میگردی. دنبال پیدا کردن یک شگفتی تازه در من، دنبال ذوق زده شدن برای یافتن یک جوانه ی تازه در من، پس از تلاقی آب و نور و محبت... درست مثل حکایت گل و گل کاری هایمان:)

 من  هر روز به دنبال بهانه ای برای عاشق شدنم

دوباره عاشقِ تو شدن...